Τ’ Αηλιά του πανηγύρ’

Ο αείμνηστος Γιώργος Καρτσιώτης θυμάται το πανηγύρι του Αηλιά όπως ήταν παλιά, στην εφημερίδα “Δημότης”

Στο πανηγύρι του Αηλιά στο δασάκι των Αγίων Αποστόλων- Φωτογραφία από το άρθρο στην εφημερίδα “Δημότης”

Ήρθι η Αηλιάς σμάσι τα δαυλιασ’, ήλιγαν οι παλιοί. Μέρα γιουρτής σήμιρα κι έκαμα τουν ανήφουρου ν ‘ ανάψου ένα κηρί στου όμορφου ικκλησάκ τ’ Αηλιά.

Αφού έσουσι ι παπάς τ’ λειτουργία αγνάντιψα κι λίγου τουν κατήφουρου του όμορφου τουπίου, ύστιρα πήρα του μουνουπάτ’ κι κατέφκα στουν Αηπόστουλου, έβαλα τ’ χούφταμ στου σιλνάτ απ’ τ’ βρύσ ήπχια μπουζάτου νιρό, κι έκατσα σι μια πέτρα να ξιαπουστάσου, κι ήρθι στου νουμ του παλιό πανηγύρ’ που γένουνταν σα σήμιρα. Αυτήν τ’ μέρα δεν μουσκουβουλούσαν ιδώ μόν’ η ρίγαν’ κι η μέντα κι η αγριουντιόσμους, αλλά μουσκουβουλούσαν κι τα κουκουρέτσια, τα πατσιά κι τα μιζικλίκια που έψηναν οι νταβιρνιάρδις, κι τα πλούσαν τσ’ παρέις που γλιντούσαν.

Απ’ του προυί ανέβιναν απου κάθι παρέα καναντυό άτουμα κι τοίμαζαν κανα ίσιουμα για του γλέντ’ έκουβαν φτέρις κι έστρουναν για να κατσν στα μαλακά κι ύστιρα έρχουνταν κι οι άλλ’ τς’ παρέας μητ’ κουμπανία, έστρουναν κι ένα στρώμα υφαντό κι μια μισάλα απού παν’ κι άπλουναν τα μιζέντια κι απ’ μπάντα η τραμιτζάνα μη του κρασί του μπρούσκου κι αρχινούσι του φαγοπότ’. Κι κάθι παρέα έιχι του θκότς’ όργανου, άλλ’ είχαν γραμμόφουνου, άλλ’ ακουρντιόν, άλλ’ κιθάρις, λαγούτα κι κλαρίνα.

Ήταν χαρά Θιού να γλεπς τουν κόσμου να γλιντάι κι τα τραγούδια να βαζουκουπούν μες τσχούνις. Κι κατά του μισμέρ’ έφυγνι ένας απού κάθι παρέα να κατιβεί στου χουριό για να παρ’ απ’ του φούρνου του γκιβέτς γιατί ούλες οι παρέις έπριπι αυτήν τ’ μέρα να εχω ένα ταψί μη μανέστρα κι κρέας. Μαζώνουνταν ουλ’ οι Λιτουχουρίτις για του πανγύρ, οι γιμιτζίδις του είχαν τάμα κι κανόντζαν έτς’ τα ταξίντιατς να είνι αυτήν τ’ μέρα ιδώ, κι σιακάδις κι γλιντούσαν μέχρ’ του βράδ’. Στου τέλους έπιρναν κι του καρπούζ’ που του είχαν μες σκουπάνα τσβρύς για να κρυώς’ κι είχαν σκαλτσμένου μη του σουγιά τα ονόματα σμπέτσα. Άμα τηρούσις κατά του Στόλου ίγλιπις τα Λιτουχουρνά καΐκια αραγμένα να είνι σα κουπάδ’ απού γλαρ’ στ’ θάλασσα Έτς’ μουνιασμέν’ σαν μια παρέα χόριβαν κι τραγδούσαν κι πράζουνταν.

Κι ούλ’ μαζί τραγδούσαν τα Λιτουχουρνά τραγούντια σαν αυτό που λέει:

Κόψε κλωνί βασιλικό

ερ και φκιάση ένα φουκάλι

σαν εσένα δεν ειν άλλη.

Και σκούπιζε τη θάλασσα

για ν’ αράζουν τα καράβια

τα όμορφα τα παληκάρια.

Για δες καράβια πούρχονται

καραβάκια που αρμενίζουν

στον αέρα τριγυρίζουν.

Τόνα αρμενίζει με νοτιά

ερ τ’ άλλο με τραμουντάνα

άσπρη μου παχιά Σουλτάνα.

Κι άλλα πουλά τραγούντια κι στου τέλους του μπιλίτκου. Κι άμα μπιτούσι του πανγύρ’ στουν Αηπόστουλου μπλούκια μπλούκια κατηφόριζαν τραγδούντας κι χουρεύουντας, άλλ’ πάιναν κατά του χροστάσ’ που είχι μια νταβέρνα μη βιουλιά κι ντιζέζις κι εδουναν παραγγιλιές ποιος θα χουρέψ’ πρώτους κι γένουνταν κι καυγάδις κι έπιφτι κι κανένας μπιρατμός αλλά ως ιδώ, τναλ’ μέρα πάλι αγαπημέν κι μουνιασμέν Ιμείς ιδώ στου χουριό μας δεν κρατούμι ινάτια. Άλλις παρέις πάιναν στα σπίτιατσ’ κι συνέχιζαν ικεί του γλέντ Έβαζαν τα βιουλιά κι τα κλαρίνα στκαναπέδις κι έτριζαν τα σανίντια απ’ τ’ ανόια μέχρι τναλ’ μέρα χαράματα. Κι πουλλές παρέις του τραβούσαν χορεύουντας στα μπαΐρια, στ’ φουράδα, σν’ κιραμίδα, στου χρουστασούλ’, στουν Αηγιώρ’ κι σι άλλα μπαΐρια, ώσπου γένουνταν λιάκατα απ’ του χουρό κι άμα χώρζαν να παέν για ύπνου βαΐζουντας σιαδώ σιακεί απ’ του πουτό εύχονταν:

άιντι κι τχρόν’ να ίμιστι καλά κι να χαρούμι όπως φέτους. Έτσι αγνά κι όμουρφα γλιντούσι η μ παλιότιρα. Τώρα αυτά χάθκαν, ξέφτσαν.

Γι αυτό ιμείς οι παλιότιρ’ πρέπ’ να τα λέμι κι να τα γράφουμι γιατί κάθι τόπους, κάθι δάσους δεν είναι μον’ ένα όμορφου τουπίου αλλά έχν κι τν ιστουρίατς, έτς’ κι γω σας εύχουμι μα είμιστι καλά κι τ’ χρόν’ τ’ Αηλιά να τα ξαναπούμι.