Θερινά σινεμά και αναμνήσεις

γράφει η Ευανθία Τζιούκα

Ο Θανάσης και η Καίτη Ζουρζούρα στο σινεμά “Ολύμπιον” στην πλατεία

Με πασατέμπο, ποπκορν,τσιπς και αναψυκτικό....τα χρόνια της αθωότητας.

Τα θερινά σινεμά ταυτίστηκαν επί δεκαετίες με τις καλοκαιρινές βραδιές του Λιτοχώρου.

Το σινεμά ήταν η διέξοδος μας, τότε που άλλες μορφές διασκέδασης δεν υπήρχαν. Ήταν ο χώρος της κοινωνικής συνεύρεσης,του θεάματος και της αναψυχής.

Τι να πρωτοθυμηθει κανείς στης νοσταλγίας το ταξίδι;

Τις ταινίες που αγαπήσαμε,το χαμό στο κυλικείο για τσιπς και αναψυκτικό; Τα παιδιά κρεμασμένα στα πεύκα του πάρκου για να δουν την ταινία δωρεάν (με επακόλουθο το μπερντακι της μάνας για τα ρούχα που γέμιζαν ρετσίνι);

Την ατέλειωτη σειρά των θεατών στον κεντρικό δρόμο μετά το τέλος της ταινίας;

Την προσδοκία της συνάντησης με κάποιον ή κάποια που είδες στη βόλτα και σου άρεσε.... ίσως μία επιδίωξη γνωριμίας.......

Κάτω από τα αστέρια και τη φεγγαράδα,τα θερινά σινεμά συντρόφευαν τα καλοκαίρια μας!

Σήμερα δεν υπάρχουν πια, πέρασαν στην ιστορία. Ένα κομμάτι της προσωπικής μας μνήμης έχει χαθεί.

Τίποτα δεν θυμίζει την παρουσία τους.

Κι όμως εκεί, τις νύχτες του καλοκαιριού όταν τα φώτα σβήνουν,

στα θερινά σινεμά βγαίνει η ψυχή μας σεργιάνι, αναζητώντας στης νοσταλγίας την οθόνη, το όνειρο!!!

Τα τραγουδάει και ο Κηλαηδόνης:

" Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι μες στα θερινά τα σινεμά, νύχτες που περνούν που δεν θα ξανάρθουν με αγιοκλημα και γιασεμια....."

Στο Λιτόχωρο λειτούργησαν σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα τέσσερα σινεμά:

"Ολύμπιον" από το 1955 έως το 1975 ο πρώτος κινηματογράφος , της οικογένειας Ζουρζούρα και βρισκόταν στην πλατεία. Πρωτοεμφανίστηκε και λειτούργησε ως θερινός για δύο χρόνια και στη συνέχεια μετατράπηκε σε χειμερινός με μακρά περίοδο ζωής.

Σινέ “Ολύμπιον” - επί τω έργω

Τα θερινά "Διονύσια" κάτω από το πάρκο στην είσοδο του χωριού, της οικογένειας Παπαοικονόμου, από το 1957 έως το 1988. Οφείλουν την ονομασία τους στον πρώτο επιχειρηματία τους τον Ρουλη Κουτσιμανή που το ονόμασε προς τιμήν του Αγίου Διονυσίου.

Ο Ρούλης διηύθυνε τα "Διονύσια επί πέντε χρόνια ( 1959 - 1963).

Ο κινηματογράφος "Βακλαβα" από το 1959 έως το 1963, ήταν χειμερινός και βρισκόταν πίσω από το παζάρι.

Το νεότερο σινεμά ήταν το θερινό "Τιτάνια"της οικογένειας Κοκκινογένη από το 1966 έως το1994, απέναντι από το παλιό γήπεδο που ήταν τότε στο πάρκο, αλλά λειτούργησε τελευταία φορά το καλοκαίρι του 1994.

Ο Σωτήρης Μασταγκάς μας δίνει περισσότερες πληροφορίες:

Ο πρώτος θερινός κινηματογράφος που ήρθε στο Λιτόχωρο ήταν επί δικτατορίας Μεταξά 1938-1940, καθώς το καθεστώς πρόβαλε το έργο της με ντοκυμαντέρ, επίκαιρα και ταινίες.

Η μηχανή προβολής ερχόταν από την Κατερίνη κάθε φορά και στη βεράντα του Ξενοδοχείου Γκολέμα γινόταν η προβολή.

Επίσης την περίοδο 1948-1949 στο κοινοτικό πάρκο έπαιζε το “cine Κατούνια” από τη μονάδα στρατού που έδερευε μέσα στα Κατούνια, την εποχή του εμφυλίου πολέμου. Η μονάδα ήταν το 71 Τάγμα Εθνοφυλακής (ΤΕΑ)

Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από τo άρθρο του Σωτήρη Μασταγκά “Ασπρόμαυρα φιλμ μιας άλλης εποχής Ο κινηματογράφος στο Λιτόχωρο του Χάρη Παπαδημητρίου”, ΧΡΟΝΙΚΑ ΛΙΤΟΧΩΡΟΥ, ΤΟΜΟΣ 14-2018 και το άρθρο του Χρήστου Φούντου “Θερινά Διονύσια” που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Κϊνηση για το Λιτόχωρο και τον Πολιτισμό” , Φύλλο 4-5, 1996.

Φωτογραφίες από το αρχείο της οικογένειας Ζουρζούρα, της Ευανθίας Τζιούκα και την εφημερίδα “Κϊνηση για το Λιτόχωρο και τον Πολιτισμό